Voor een cursus moet ik wekelijks naar Amsterdam. Dat is niet de meest handige locatie, maar aangezien het grootste deel van mijn klasgenoten uit de buurt van Den Helder en omstreken komt, snap ik dat wel. Dus mag ik als enige Rotterdammert uit die andere eenheid naar de politieacademie in Amsterdam. Wat voor cursus, vraag je je misschien af. Nou, het gaat om het politie-vaarbewijs 1 en 2. Het is hetzelfde bewijs als burgers moeten halen, maar in dit geval komen er nog veel extra bij kijken als wetgeving en regels.
Treinleven
Ik ga zelden met de trein, maar nu neem ik dus steeds een retourtje. Wat is het treinleven anders dan de politieauto. Eigenlijk vind ik het wel mooi. Je reist langs weilanden, stopt bij stationnetjes die je anders niet opmerkt en af en toe kun je genieten van kleurige bloemenbollenvelden. En om in de lessfeer te blijven: wat een leuke watertjes en slootjes! Helaas valt mij politie-oog ook op onwijs veel graffiti. Als je zonodig met de spuitbus aan de gang moet, maak er dan wat moois van, denk ik dan.
Gedrag
Als politieagent let je misschien wat vaker dan anderen op het gedrag van mensen. In de trein zitten onwijs veel verschillende reizigers. Van een jonge meid die in gebarentaal met haar broertje praat tot de aso die met een blow in zijn mond en muziek op standje 20 door de coupé zwalkt. Het irritantste is tegenover iemand te zitten die werkelijk schijt heeft aan de regels. Er bekruipt me dan een inwendig politieagentgevoel en de behoefte om hem te corrigeren.
Cultuur
Het valt me op na een paar keer hetzelfde traject te reizen, je per station de ‘cultuur’ ziet veranderen. Van studenten naar zakenlui, scholieren en ouderen. Het is grappig om in de coupé te horen dat een wildvreemde iets verderop vertelt dat ze compacte voetjes heeft en vaak online schoenen koopt. Ik probeer daar dan in mijn hoofd een plaatje bij te verzinnen, maar haak ook weer snel af.
Stoppen
Superfijn dat er wifi in de trein is, maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe veilig zoiets is. Collega’s riepen vroeger dat ik vaak op mijn telefoon keek. Maar als ik hier mijn iPhone wegleg, zie ik dat bijna 90% van de reizigers op een schermpje kijkt. Of met de ogen dicht en met oortjes in muziek naar luistert. Tijdens de ene reis is het gezelschap socialer dan de andere. Tegelijkertijd vraag ik me af hoe vaak ik zelf een praatje aanknoop met iemand. Het lijkt wel of in het extreme iedereen z’n ding doet in de trein. Zelf heb ik ook onderweg de mail gecheckt, maar ook een boek gelezen. Toch geniet ik het meest van de gesprekken om me heen en zou het liefst ook samen reizen. Even bijkletsen en dollen is leuker dan afleiding zoeken op een beeldscherm. En dan besef ik dat ik alweer een lange tijd zelf op het schermpje zit te kijken en stop er even mee.
#durftedelen 