Een andere kerst

Op kerstavond zat ik, geveld door griep, toch gezellig op de bank met mijn vrouw en kinderen. De feestdagen zouden bijzonder worden want ik hoefde dit jaar niet te werken met kerst en oud en nieuw. Op een gegeven moment voelde ik me niet lekker en snelde naar de wc. Nog voordat ik daar was gearriveerd moest ik overgeven. Tot mijn schrik was het dieprood. Ik zakte op mijn knieën en opnieuw kwam er een golf die nog roder zag. Ondanks mijn verkoudheid rook ik de geur van bloed. Meteen belde ik 112 en vroeg mijn vrouw of ze mijn broertje wilde bellen. “Wat is het adres van het spoedgeval? vroeg de telefoniste. Ik legde uit wat er gebeurde en ze sloot af met: “Er komt een ambulance naar u toe.”

De volgende minuten duurden langer dan normaal. Zoals ikzelf ook vaak ter plaatse kwam bij een incident in 2016, was ik nu zelf degene die moest wachten op hulpverlening. Na even wachten hoorde ik het bekende geluid van een brancard die met zijn wieltjes over de stoeptegels rijdt. Toen ik de gezichten van de ambulancemedewerkers zag was het weer even als vanouds. Beide medewerkers waren onlangs nog op mijn afscheid geweest in Dordrecht en de afgelopen jaren hebben we vaak samengewerkt op straat. Nu was het wel even anders. Achter hen zag ik het gezicht van mijn broertje die ineens ook bij ons was. Hij was een spoedrit-rijden  nog niet verleerd, dacht ik.

“We gaan je meenemen, Dirk”, zei de ambulancemedewerkster. Ik zei dat ik zelf wel naar de ambulance zou lopen, maar ik moest op de brancard gaan liggen. Ik moest meteen denken aan een andere situatie waar ik aan mijn collega in blog ‘een bekende’ destijds zei dat hij rustig moest blijven en zich over moest geven aan de situatie ( https://durftedelen.wordpress.com/2016/07/27/ik-schrik-me-kapot-en-zie-dat-de-persoon-die-hier-ligt-een-bekende-van-mij-is/ ) Ik besloot dat nu zelf ook maar te doen.
Op de Spoedeisende Hulp was het een weerzien van bekenden. Aan dit bed had ik eerder dit jaar een agressieve patiënt in bedwang gehouden en ook voor het bewaken van een gewonde arrestant was ik hier geweest. Nu lag ik er zelf. Ook hier ging het bloed spugen verder, het werd spannend.
Mijn broer week niet van mijn zijde met zijn goudgelakte nagels. Hij had mij die week ook genomineerd om nagels te lakken. Helaas was het mij nog niet gelukt om op het werk nagels te gaan lakken. We wilden in actie komen voor de zieke 6-jarige Tijn die met nagels lakken geld ophaalde voor Serious Request.
Om op kerstavond ter observatie in het ziekenhuis te liggen was niet zoals we het hadden gepland. De volgende dag zou ik een inwendig onderzoek krijgen om te gaan kijken wat er van binnen nu gaande was. Gelukkig kon ik aan het einde van Tweede Kerstdag naar huis. Ik bleek een behoorlijke ontsteking te hebben in mijn slokdarm en moest thuis verder uitzieken.

Ambulancemedewerkers en het ziekenhuispersoneel van het Albert ​Schweitzer ziekenhuis: deze column is voor jullie. Enorm bedankt voor jullie goede zorgen tijdens Kerstmis.

Het jaar 2016 is voorbij gevlogen en eindigde in sneltreinvaart. ​

​

Ik ben dankbaar dat veel mensen ons (=Caty en ik) ons boek Twittercop in Dordrecht met veel plezier hebben gelezen. Niet alleen in Dordrecht of Nederland maar het boek ging ook naar Canada, Indonesië en Curaçao en werd gelezen tijdens diverse vakanties. Ook ben ik dankbaar dat ik met leuke collega’s in Dordrecht heb mogen werken. Het afscheid was bijzonder en zeer speciaal. Het wekelijks bellen met Lars Boele bij Q-music was tof om te doen.

Ik kijk nu al naar uit om in 2017 er weer zo’n leuk jaar van te maken. Met leuke nieuwe collega’s en uiteraard ook wekelijks weer een gesprekje op de radio met Lars Boele. Ditmaal bij 100%NL.

Ik wens u allemaal een mooi, gezond en veilig 2017 en vooruit: hier zijn nog een paar fotootjes van mijn Dordtse afscheidsfeestje: