Laatst liepen een aantal studenten met me mee van de opleiding Content & Creatie aan de Hogeschool Rotterdam. Zij maakten kennis met ons politiewerk in de haven. Toen ik vroeger in Crooswijk werkte, en later in Dordrecht, nam ik vaker ‘gewone’ burgers mee om hen een inkijkje in ons vak te geven. Het geeft me op een of andere manier energie en een frisse blik op ons werk. Ditmaal moesten de studenten als schoolopdracht een blog schrijven over hun belevenissen. Voor ons is zoiets ook best spannend, want ja, wat zouden ze uiteindelijk over ons schrijven?
En zo zaten er op een dacht twee studenten op de achterbank van de auto en reden met ons mee door de haven. Een van hen heette Esmée. Al kletsend reden we door de haven en deden we politiewerk. Ik was geroerd door wat ze later over me schreef: ‘In mijn beeldverhaal wil ik iedereen die dit te lezen krijgt laten zien dat het beeld dat zij hebben van politieagenten totaal anders is dan de realiteit. De eerste vraag die ik Dirk-Jan stelde was: ‘Waarom ben je bij de Zeehavenpolitie gegaan? Wou je altijd al politieagent worden?’
‘Dirk-Jan vertelde mij dat hij eigenlijk helemaal niet bij de politie wou toen hij klein was. Zo maakte Dirk-Jan de grote overstap van een super nette bediende in een 5-sterren restaurant, naar een stoere politieagent. Dit laat eigenlijk ook al een beetje zien dat politieagenten ook gewoon mensen zijn. Zij weten ook niet altijd wat ze willen en moeten doen met hun leven, net zoals wij. En een stoere politieagent, dat is hij zeker. Ik vroeg hem namelijk of hij het werk niet enorm heftig en moeilijk vindt. Hij vertelde mij dat het zeker niet altijd gemakkelijk is en dat dat het ook nooit zal worden. In zijn eerste week als politieagent vond hij een babylijkje in een vuilcontainer. Mijn mond viel letterlijk open toen ik dit hoorde. Ik kon het maar niet geloven dat mensen dit soort dingen doen. Ik dacht dat dit alleen in series of in films gebeurde. Hoewel mijn medestudenten en ik het enorm heftig vonden om dit te horen bleef Dirk-Jan er vrij koel onder.”
Als je al een tijd bij de politie werkt dan vergeet je wel eens dat de incidenten die je meemaakt bijzonder zijn.
“Ik staarde uit het raam en het enige waaraan ik kon denken was aan alles wat hij nog meer zou hebben meegemaakt en hoe hij dit baantje in godsnaam volhield. Ik vroeg hem dan ook hoe hij met al deze gebeurtenissen omgaat. Hierop gaf hij mij een super mooi en leerzaam antwoord. Hij vertelde namelijk dat hij altijd wat positiefs uit alle gebeurtenissen probeert te halen, hoe moeilijk dat soms ook is. ‘Als je uit een negatieve gebeurtenis iets om kan draaien tot iets positiefs, dan zal je het van een hele andere kant gaan zien die wel mooi kan zijn. Als je alleen maar alle negatieve beelden in je hoofd blijft afspelen dan word je gek en houd je het werk echt niet vol. Ga elke dag met plezier naar je werk. Zie je werk als iets positiefs en je zult van je werk gaan houden.
En zo zie je maar, politieagenten zijn ook gewoon mensen. Mensen met gevoelens en emoties net zoals wij die allemaal hebben. En nee, ze hebben geen hekel aan je, ze zijn er juist om je te helpen. Veel mensen komen vaak in opstand tegen de politie, terwijl dit eigenlijk heel gek is. Politieagenten zijn ook gewoon mensen met een baan die proberen om rond te komen van hun salaris. Laat ze gewoon hun werk doen want misschien heb jij op een dag wel hun hulp nodig. Dan zal je dankbaar zijn dat ze er zijn.”
#durftedelen 